Επί σχεδόν δύο δεκαετίες η Ιρλανδία υπήρξε το παγκόσμιο υπόδειγμα του νεοφιλελεύθερου τρόπου ανάπτυξης. Ένα εργαστήριο απόδειξης του δικαίου της εφαρμογής του, στο οποίο το ρόλο του πειραματόζωου είχε πάρει το φτηνό και εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό της χώρας. Κυβέρνηση, τράπεζες και κατασκευαστές είχαν μεθύσει από το νέκταρ του χρήματος, συμπαρασύροντας όλοκληρο τον κοινωνικό ιστό. Ο «Κέλτικος Τίγρης», όπως ονομάστηκε η ιρλανδική οικονομία, έδωσε απλόχερα υποσχέσεις ευημερίας σε έναν λαό, που ιστορικά αγκομαχούσε από τη φτώχεια, τη μετανάστευση και την ανεργία. Και φαινόταν να τα πηγαίνει περίφημα! Ωστόσο, η χώρα μετά από χρόνια εντυπωσιακής ανάπτυξης, προσγειώθηκε ξαφνικά και ανώμαλα στην αγκαλιά του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης και του ΔΝΤ. Στην ίδια θέση με την Ελλάδα και την Πορτογαλία, αλλά για λόγους διαφορετικούς, που ωστόσο έφεραν το ίδιο αποτέλεσμα: Έσπρωξαν την Ιρλανδία από την κορυφή, από παράδειγμα προς μίμηση, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.