Καθώς η Ευρώπη δοκιμάζεται από μια κρίση όχι μόνο οικονομική αλλά από μια κρίση αξιών, εκατομμύρια Ευρωπαίοι πολίτες ζητούν μια απάντηση σε ένα καίριο ερώτημα: Είναι το νερό για την ΕΕ ένα εμπόρευμα της αγοράς, ή ένα ανθρώπινο δικαίωμα; Μέχρι σήμερα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν έχει δώσει ξεκάθαρη απάντηση σε αυτό το ερώτημα, ενώ αρνείται να αναγνωρίσει το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό, όπως έκανε ο ΟΗΕ το 2010.

Την ίδια στιγμή εκατοντάδες πόλεις, περιφέρειες και κράτη σε όλο τον κόσμο επαναδημοτικοποιούν τις υπηρεσίες ύδρευσής τους, απορρίπτοντας ως αποτυχημένο το ιδιωτικό μοντέλο διαχείρισης του νερού που δοκίμασαν για δεκαετίες. Στην Ευρώπη, οι περισσότερες περιπτώσεις καταγράφηκαν στη Γαλλία, την έδρα των μεγαλύτερων και ισχυρότερων πολυεθνικών εταιρειών νερού του πλανήτη. Εννιά περιπτώσεις καταγράφηκαν στη Γερμανία.

Παρόλο που το Βερολίνο και το Παρίσι επανάκτησαν τον δημόσιο έλεγχο του νερού τους, κάτι που παρουσιάστηκε εντός συνόρων ως κάτι καλό, η οικονομική και πολιτική ελίτ της Ευρώπης πιέζει μέσω της Τρόικας την Ελλάδα, την Πορτογαλία, και την Ιρλανδία, να ιδιωτικοποιήσουν τα δικά τους δημόσια συστήματα ύδρευσης. Είναι ένας κοινός όρος που περιλαμβάνεται σε κάθε μνημόνιο που έχει υπογραφεί μεταξύ των χρεωμένων χωρών και των δανειστών τους.

Το Μέχρι την τελευταία σταγόνα ακολουθεί για τέσσερα χρόνια τη ροή του χρήματος και των εταιρικών συμφερόντων, σε δεκατρείς πόλεις έξι χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι ένα ντοκιμαντέρ για το νερό, που μέσα του καθρεφτίζονται οι σύγχρονες ευρωπαϊκές αξίες και η ποιότητα της σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας.